Nova House Amsterdam

Beschermd wonen voor mensen die herstellen van een verslaving

Verhaal van Edith

Ik ben geboren in Engeland, mijn vader die werkte daar toen. En daar had hij ook een boot gekocht, een zeilbootje van negen meter. Toen hebben we heel veel gevaren. Op mijn zevende verhuisden we naar Singapore omdat mijn vader daar aan het werk was. Daar heb ik negen jaar gewoond en toen wilden wij graag de wereld rond, mijn ouders dan.

Begin verslaving

Ik denk dat ik een jaar of 13,14 was dat ik met alcohol begon, ook blowen deed ik heel veel. In Singapore woonde ik toen nog en het was daar ook ontzettend gevaarlijk om het te doen. Maar ik ging gewoon om met leeftijdsgenootjes, die deden dat ook allemaal. Toen ik op de boot woonde, kwam ik ook in aanraking met crack en dat was wel omdat ik met oudere mensen omging en dat er eigenlijk geen andere tieners waren. In de Cariben zijn we ook geweest bijvoorbeeld. Daar kwam ik wel met hardere middelen in aanraking.

Mijn moeder is alcoholist. Mijn vader, ik kan niet zeggen of hij ook alcoholist is maar hij dronk in ieder geval heel veel. Ik heb ook niet zo’n prettige jeugd gehad en verafschuwde drank want ik zag wat het deed met mijn moeder. Echt, Jekyll and Hyde. Ik ben vaak alleen met haar geweest omdat mijn vader zeeman is. We hebben zoveel ruzies gehad en zoveel ellende meegemaakt samen. Ook omdat mijn moeder echt veranderde in iemand die ik niet herkende, als klein kind al niet. Ik keek dan naar haar handen om te zien dat het nog mijn moeder was. Ik heb dat echt heel moeilijk gevonden. Ze heeft ook veel trauma’s uit de Tweede Wereldoorlog. Ik zag dan dat het niet goed met haar ging en ging dan met mezelf compenseren om haar emotioneel op te vangen eigenlijk. Ik wilde haar redden. En vaak, omdat ze zo overstuur was en huilde dacht ik altijd dat het aan mij lag, dat ik het niet goed deed. Ook de ruzies tussen mijn ouders, dat dacht ik ook vaak dat ik daar de oorzaak van was en dat ik het moest fiksen.

Ik was altijd op zoek naar die ultimate high, ik wilde me steeds nóg lekkerder voelen, en langer ook op dat punt zitten. Dus ik ging alles combineren. Ook later met extacy en ketamine, ballonnen, noem het maar op. Poppers, alles door mekaar, om maar daar te blijven. Het was een enorm vluchtgedrag want er was van alles met mij aan de hand en ik had op een gegeven moment ook geen contact meer met mijn ouders en ik kwam niet verder op mijn werk. Het was meer overleven wat ik deed. Het ergste was nog wel dat ik zo ontevreden was met mezelf, gewoon totaal niet wist hoe ik moest leven eigenlijk en ook niet voor mezelf zorgde. Het was een vlucht.

Begin stoppen

Gezond doen, dat had ik nooit, maar ik had wel zoiets van, ik ga stoppen met die speed want dat was toen het ergste. Mijn relatie ging kapot en we gebruikten samen dus de eerste keer had ik zoiets van, ik ga nou es een keertje voor mezelf zorgen. Ik denk dat ik toen een jaar of 23, 24 was. Toen ben ik weggegaan bij mijn ex en was ik een tijdje dakloos. Ik had geen eigen huis maar ik dacht, door hem gebruik ik. ík wil wel stoppen maar hij stopt niet dus het is zijn schuld. Van bank naar bank ben ik gegaan bij vrienden totdat ik een eigen kamertje had. Toen dacht ik echt, als ik bij hem weg ben dan lukt het me wel, dan wordt ik wel clean. Maar ik woonde dan wel op mezelf, het ging precies hetzelfde. Ik had nog steeds dezelfde vrienden en ik ging nog steeds gebruiken en ik kon wel weer verhuizen maar ja, ik nam mezelf mee dus... het maakte niet uit.

Ik heb productiewerk gedaan, van alles, en uiteindelijk heb ik mezelf omhoog gewerkt naar logistiek team leider. Dus ik heb het best wel goed gedaan op een gegeven moment.

Ik kreeg er nog een afdeling bij, gaf ik leiding aan een tiental mensen.

Het was dat ik door de weeks vooral veel dronk, om te kunnen ontspannen. In het weekend gebruikte ik dan ook speed er bij. Dus vrijdag, zaterdag en zondag was ik dan wakker en op m’n werk, daar rustte ik eigenlijk uit. Af en toe gebruikte ik ook wel op het werk, dan nam ik gewoon wat mee. Een collega, maar die gebruikte zelf ook, die zag het en die wist het wel. Maar uiteindelijk kon ik ook dat niet meer doen en ook niet meer volhouden.

Dat ik mezelf ziek meldde heeft nog een paar maanden geduurd. Toen ben ik heel veel gaan drinken, er kwam ook heel veel uit mijn verleden omhoog borrelen en toen ben ik toch psychische hulp gaan zoeken, bij een psycholoog. De eerste was eigenlijk voor burn out en die zegt: ‘zullen we het ook over je verleden hebben’? Ik zeg: ‘nou laten we dat maar niet doen.’ Doordat ze dat zei ben ik toch gaan nadenken en nog meer gaan drinken.

Toen ben ik ook gaan schrijven en kreeg uiteindelijk de diagnose PTSS. Toen ben ik bij een andere psycholoog terechtgekomen. En die zegt: Ik wil je best helpen maar dan zal je eerst clean en nuchter moeten worden. Die zag het gelijk.

Eerst heb ik me aangemeld bij Novadic in Den Bosch. Dat moest ik wel zelf doen, dus ik heb gebeld. Tegen Novadic heb ik gewoon gelogen, zo van ja ‘t valt allemaal best wel mee maar mijn psycholoog wil dat ik stop. Ik drink echt maar twee biertjes op een dag en toen zaten ze al zuchtend van pfffff. Ik dacht toen echt van misschien zeggen zij wel dat het niet nodig is. Het was toch die ontkenning van mezelf, die van zo erg is het allemaal niet en ik heb het nog wel onder controle. Ook een stuk schaamte waar ik doorheen moest. Ook al belde ik met een verslavingskliniek ik vond het toch wel om dit hardop te zeggen dat vond ik toch nog wel heel confronterend ofzo. En ook gewoon zo gewend om te liegen erover...

Ik heb mijn man moeten achterlaten, die ook psychische problemen had en gewoon bleef gebruiken. Ik heb eigenlijk alles achtergelaten. Op mijn werk gezegd dat ik overspannen was en daarvoor naar een kliniek ging. Dus eigenlijk niet eerlijk geweest. Ja, ik heb gewoon de boel de boel gelaten, ben gewoon vertrokken. En ik had niet echt een plan. Ik dacht eerst maar eens afkicken en dan zien we wel weer.

Ik was doodsbang, had constant paniekaanvallen en ik dacht ook echt dat ik in een soort rustoord terecht zou komen. Dat was totaal niet zo. Er was een programma en elke ochtend moest je je bed uitkomen. Het was een en al zelfonderzoek. En ondertussen ging die drugs en alcohol en alles uit mijn lijf en voelde ik me een heel bang wezentje. Echt een kind van 3 die z’n moeder kwijt was. Ja al die filters waren weg. Ik was doods- en doodsbang. Dat heeft toch wel een maand of twee geduurd.

Naar Amsterdam

Ik zat op die kamer en toen ging het nog niet heel goed met me. Vooral met het eten, de eetstoornis kwam weer opzetten. Eigenlijk heel veel dingen hingen boven mijn hoofd. Ik zat op dat kamertje, ik kende niemand in Amsterdam, mijn relatie stond op ‘hold’ zeg maar. Mijn baan zat aan me te trekken maar ik zat in de ziektewet en ik wilde daar ook niet meer terug. Ik probeerde clean en nuchter te blijven, ik had heel veel last nog van psychische dingen, ik was heel erg eenzaam ook. En ik was heel excessief aan het sporten, ik probeerde al die ballen maar in de lucht te houden om maar niet te hoeven voelen. Ik heb ook geen traan gelaten bij die relatieproblemen, het was…

Ik had geen contact meer met ouders, geen contact meer met vrienden. Ik zocht iets om me aan vast te houden. Dat was excessief hardlopen en sporten en dat soort dingen.

Er waren zoveel dingen dat ik op dat moment dacht: Help! Hoe ga ik dit doen? En toen heb ik bij Nova House aangebeld van Alsjeblieft! Maar er was geen plek. Dus toen heb ik Karen elke vrijdag gebeld om dezelfde tijd, wekenlang. Elke vrijdag zei ik: ‘Is er plek Is er plek is er plek? Dat heb ik 2, 3 maand volgehouden.’

Uiteindelijk was er plek maar toen waren de financiën nog niet rond dus toen moest het via Den Bosch aangevraagd worden omdat ik daar nog steeds ingeschreven stond. En daar zeiden ze, dat moet je in Amsterdam doen want je zit daar. Van het kastje naar de muur. Dat heeft ook nog heel lang geduurd. Uiteindelijk zei Nova House: ‘kom maar hier heen en we regelen het wel. Het komt wel goed.’ Ik heb zeven maanden op die kamer gezeten en toen na vijf maanden wachten ben ik uiteindelijk bij Nova House ingestroomd. En werd ik inwoner van Amsterdam, toen was dat ook geregeld, met de pgb.

Nova House

Ja, en toen zat ik ineens in Nova House, hahahaha. Hebben ze me opgehaald. Ben ik met mijn spulletjes hier naartoe gegaan. Werd ik in een huis geplaatst met nog een andere vrouw. Da’s heel vreemd want ik had ergens ook wel een beetje mijn eigen riedeltje van toen ik op die kamer woonde.

Het is niet dat ik meteen in de groep werd opgenomen weet je, het was aan mij om contact te leggen met de andere bewoners van Nova House en dat deed ik niet zo. Dus ik deed nog steeds heel veel alleen. Ik vroeg ook nog niet om hulp, ik heb eigenlijk de eerste maand een beetje mooi weer gespeeld en niet veel er uit gehaald omdat ik nog steeds hetzelfde deed. Tot op een gegeven moment ik weer helemaal wanhopig werd en stortte ik weer in…

Toen heb ik echt om hulp gevraagd en kreeg ik er ook echt actief hulp mee, dat was wel heel prettig. Nova House is veel vrijer dan Schotland. Het is niet een kliniek natuurlijk. In principe waren er maar een paar regels. Dat was de ochtendgroep waar ik dan naar toe moest. Dat was wel vast dus ik had iets om voor op te staan. En er was groep, ’s middags, verschillende activiteiten, dus dan was ik hier. We hadden kookgroep op dinsdagavond en in het weekend was niks dus dan moest je ook jezelf bezig zien te houden. Sommigen gingen naar huis. Voor de rest kon ik het zelf invullen. Totdat ik vrijwilligerswerk ging doen.

Heel lang heb ik klusjes gedaan, op een buurtboerderij, dat was heel leuk. Toen moest ik ook dingen maken van hout en dingen bouwen enzo. Toen ging ik verhuizen naar Ijburg en uitstromen en toen dacht ik: ik zoek iets dichterbij. Dus toen heb ik in Amsterdam- Oost iets totaal anders gedaan, spelletjes gedaan met dementerende ouderen. Maar dat bleek toch niet helemaal mijn ding te zijn, daar ben ik na een paar maanden mee gestopt.

Voor de rest had ik hier en daar wat afspreken met een oud-behandelaar. Ik ging ook een nieuwe behandeling starten bij een therapie waar ik me voor had aangemeld. Je had op zich best wel wat vrijheid ook.

Ik had geen moeite met structuur op zich, om dat te doen of om op tijd te komen. Ik kom zelf wel mijn bed uit, dat lukt nog wel, die discipline heb ik wel. Op groep komen, op zich ook wel. Wat alleen voor mij heel moeilijk was, was echt om hulp vragen. Dus te zeggen van oké, het gaat toch niet helemaal goed hier, en dit is wat er aan de hand is. Maar dat heb ik uiteindelijk wel hier geleerd ja. Als je geen hulp vraagt, dan weten ze het ook niet. Ik ben Nova House echt heel dankbaar.

Ik heb hier bijna anderhalf jaar gezeten. Wat ik vooral heb geleerd is om met anderen samen te wonen, in een huis. Want ik cijfer mezelf nogal weg, ik geef mijn grenzen niet duidelijk aan, ik pas me heel erg aan aan de ander. En dat doe ik nog steeds, maar niet meer zo veel als in het begin. Ik heb wel geleerd om met huisgenoten problemen uit te spreken, of aan te geven. Om te kijken waar mijn grenzen liggen want zelfs dat was niet helemaal duidelijk. Ik had bijvoorbeeld intensieve therapie en dan kwam ik thuis en dan was er allemaal visite dus dan was de huiskamer heel druk. Nou dat heb ik op een gegeven moment wel moeten aangeven. Zeggen van ja, dan heb ik zware therapiesessies achter de rug, dan kom ik thuis, dan vind ik het fijn als er gewoon wat rust is, dus liever niet zo veel bezoek op die dag.

Vooral ook beslissingen leren nemen, want er waren zoveel dingen en ik wist eigenlijk bij god niet welke kant ik op moest. Ik vertrouwde niet op mezelf dus ik vertrouwde ook mijn beslissingen niet. Of ik twijfelde overal over. Ik heb gewoon ontzettend veel steun gehad hier om mijn leven opnieuw in te richten. Zelf beslissingen moeten nemen maar wel kunnen besluiten, daardoor. Ik voel me niet meer die baby die uit de kliniek kwam rollen. Ik heb ook hulp met die scheiding gehad bijvoorbeeld.

En nu

Ik heb wel mijn leven opnieuw kunnen inrichten en clean en nuchter kunnen blijven. Het is nou drie en een half jaar dus… Ik heb hier nu nog eens in de twee maanden een gesprek maar ik ben al een jaar uitgestroomd, dus al hartstikke lang.

Ik heb wel een beetje moeite met loslaten. Het voelt een beetje als familie en ik haalde nog best wel wat uit de gesprekken met mijn begeleider. Het gaat allemaal heel goed, alleen ja, ik heb gewoon veel issues en sommige dingen. Het is gewoon wel fijn om die steun nog steeds te hebben. Ik heb hier nog een tijdje schildercursus gedaan.

Op dit moment woon ik samen met twee anderen die ook zijn uitgestroomd uit Nova House, dus ik heb huisgenoten. Ik woon niet helemaal zelfstandig maar met zijn drieën delen we een huishouden. Ik ben nog steeds een therapie aan het doen, drie dagen per week. Ik ben bezig me te oriënteren naar werk, met een re-integratiebedrijf. Ik heb wel nog steeds iets van: Ik moet wel weer werk hebben. Die structuur wil ik wel hebben. Ik heb alleen mijn Mavodiploma. Ik wil niet meer terug naar mijn ouwe functie dus ik moet iets compleet nieuws gaan doen. Ik ben tegen die tijd veertig dus daar ben ik wel bang voor. Dat ik moeite ga hebben met het vinden van een baan. Daar heb ik die re-integratiehulp ook voor. Ik ga een cursus doen in meubel maken. Om te kijken of dat wat voor me is, omdat ik niet meer terug wil naar die logistieke teamleider functie. En ik heb een relatie inmiddels, dus dat is heel fijn.

Ik heb het sober en nuchter zijn heel lang ervaren als ademen door een dun rietje. Dus ik bleef wel clean en nuchter maar ik dacht: Hoe ga ik dit in godsnaam volhouden? Dat is wel veel minder geworden. En het is ook wel iets om vertrouwen te hebben. Dat is echt iets wat ik heb moeten leren, om vertrouwen te hebben in de toekomst. En de angst is veel minder, dus dat scheelt ook. Alles is een kwestie van gewoon weer opnieuw leren, weer opnieuw socialiseren met mensen, zonder alcohol. Ik weet nog wel de eerste verjaardag waar ik kwam dat ik zat van ooooh hoe doe ik dit? Ik was doodsbang. Nu draai ik mijn hand daar niet meer voor om. Het is gewoon vertrouwen hebben ook, in mezelf, dat ik dit kan.

< terug naar verhalen